Aslında, bu "gitme" isteği onun ıssız kalbinde olma isteğiyle aynı güçte vuruyor ruhuma.
Ayakta durma dirayetimin düştüğü anı hatırlıyorum ve sonra kalkıp savaşma isteğimin oluştuğu anı.
Birini seviyorsan, karşısında hiçbir güç engel olmamalı. Ucunda ölüm bile olsa ki, onun uğruna ölmek bile bir onurdur.
Düşünce ve his birbirinden bağımsız iki olgu. Keşke düşünceleri görebildiğim gibi bazı hisleri de görebilseydim.
O, var oldukça sevmeye devam edeceğim. Hep içimde, hep yanımda olacak. Bu da beni mutlu ediyor.
Tek sorun;.
Dünya içi irtibatta olmadığım her an ıssızlığa gömülme isteğim artıyor.
Hayat ışığımın bir insanın gözlerinde olması ne kadar acı verici.
O klasik sözler geliyor aklıma;
Ellerin ellerimde, gözlerin gözlerimde olsa..
Zaman dursa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder